Жұрт айтатын,
Кең дейтін жаны ақынның.
Сол кеңдіктен бір ғажап табатын мұң.
Маңдайында жазуы бар дегенде
Аузымды ашып,
Аң-таң болып қалатынмын.

Бір қиялға содан соң бойлайтынмын,
Жігерімді жалынға....

Мазасызбын.
Аңсады жаным қырды,
Сағындырды балалық шағым нұрлы.
Желіктірді жастығым аздап-аздап,
Бұраң-бұраң жолдармен....

Ғашықпын мен осынау жұмыр жерге,
Құстар ән сап,
Жылғалар жүгіргенде,
Үміт болып, көктем, сен жақындайсың,
Аязынан ақпанның түңілгенде.

Қандай сұлу,
Жұмыр жер керім еді?!
Түні тіпті нұрлы...

Қыр мекенін қыс келіп ұйытқандай,
Кең дала да тарылды суық тордай.
Қимай туған ұясын
Жылы жаққа
Ұшпай қалды кішкентай суық торғай.

Ақ бораннан ештеңе құтылмады,
Тағыланып тағы да......

Көп еді өлең,
Көбі соның солды да,
Бізге жетпей тынды талай мол мұра.
Екі-ақ жырым....

Ауылымыз желге беріп желкені,
Мекендейтін таулы қуыс өлкені.
Біз ертекті шертетінбіз қыс бойы
Қыс та ұзарта беретін-ді ертегі.

Бірдей еді жасымыз бен шамамыз,
«Еңіреуден екі ат шапқан» баламыз.
Ертегіні қанша білсек...

Желің де жоқ үп еткен,
Алып ұшқан.
Шалғын менен күн шуақ сағынысқан.
Жаздың нағыз сәскесі
Көл шетінде....

Ертек депті,
Ел оны аңыз депті,
Шындықтан да күдерін сәл үзбепті.
Ақиқатты аңсаған ата-баба
Аңыздан да керемет мән іздепті.

Түнде құсы тоғайдың сайрамапты,
Етегіне боз тұман....

Отырардың тұрмын мен орынында,
Бір өкініш құрсады мені мұнда.
Әдейі арнап алыстан келіп едім
Рухыменен бабамның жолығуға.

Не деп айтам,
Тып-типыл жатыр....

Ай менен күні толғанда,
Ішінде бейне бұлт бунап,
Сыйдырмай жанын жалғанға
Басталып берді бір толғақ.

Жанардан жасы бұршақтап
Сұрады жанын Алладан.
Қазығы босап....