Капитал деп келешек игілікті өндіруді молайту үшін пайдаланатын қазіргі игілікті айтуға болады. Капитал латын сөзінен басты мүлік деген ұғымды білдіреді.
Капиталдың өсуі капиталистердің ақысыз иемденетін жалдамалы жұмыстарының еңбектерінен өндірілетін қосымша құн. Заттай және моральдық жағынан тозған, ескерген құрал-жабдықтарға кеткен шығындары амотизация жолы арқылы өтеліп отырады.
Нарықтық капиталға көшкен кезде капитал сөзі жиі айтылатын болады, бірақ капитал деп кез келген ақшаны айтады. Қандай да бір капитал болмасын өз қозғалысын белгілі ақша сомасы түрінде бастайды. Алайда ақшаның ақшамен және ақшаның капитал ретіндегі айырмашылығы бар. Ақшалар өз бетінше капитал бола алмайды. Мысалы егер ақшалар тауар айырбасын Т-А-Т формуласымен қызмет көрсетсе онда олар бұл бір жерде айналым қызметін орындайды.
Егер ақшаларды құнды еселеу құралы ретінде қолданса яғни алғашқы салынғанға қарағанда көп құн алу үшін көп болса, онда ақшалар капитал бола алады.
Ақша ақша ретінде және айналым ақша капитал ретінде алғашқыда бірінен тек біркелкі емес айналым түрінде өзгешеленеді.
Ақшаның капиталға айналуының басты шарты ақша иегерінің нарықта сондай тауарды табу мүмкіндігі болып, ол жаңаша құнды жасауға қабілетті, одан да көп өзінің бай тұрғысынан құнды жасайды. Сондай тауарға жұмыс күші тауары жатады.....

Бір нәрсе көңілге көп үміт ұялатады. Ол Елбасының сөзі. «Қазақстанның болашағы — қазақ тілінде» дейді Н.Назарбаев. Осының өз мемлекет басшысының қазақ тілінің орны мен мәнін жақсы түсінетінін аңғартады.
Жалпы, қай халықта да тілдің орны ерекше. Тілсіз халық болмайды. Тіл -халықтың жаны, демі, тынысы іспеттес. Тілдің арқасында ұлт адамы, оның мінез-құлқы, жан-жүрегі қалыптасатындай. Тілі жоғалған халықты ұлт, халық деп атау да артықтау.
Біздің халықтың тілге көзқарасы, оған беретін бағасы ғажап. Оны өмірге перзент әклуші, адам әкелуші, өмірдің нұры мен шуағы — Анаға теңейді. Бұл дүниеде Анадан құдіретті, Атадан қаснетті не бар екен? Ана қандай қымбат болса қазақ үшін қазақ тілі сондай қымбат. Иә, қымбат болуы тиіс. Бірақ, өкіншіке орай олай болмай тұр. Қазақтардың барлығының бойында «Менің тілім — ана тілім, ар-ұятым» деген құштарлық сезім жоқ.
Қазақ тілінің мәртебесі үшін күрес — бұл елдік үшін, тәуелсіздіктің баянды болуы , үшін күрес. Тіліміз арқылы ғана жүзіміз жарқын, еңсеміз биік.
Қазіргі күні бұқаралық ақпарат құралдарының, онда да электронды ақпарат құралдарының пәрмені ерен. Теледидар көрмейтін адам жоқ. Үлкен де, кіші де телміріп «көк сандықтың» алдында отарғаны. Әңгімеге тиек болып отырған мемлекеттік тілді орнықтыруда теледидардың да алатын орны ерекше. Өзіміз «қазақ пен қазақ қазақша сөйлессін» дейміз. Дұрыс талап. Бірақ, осылай дегенімізбен бір-бірімен орысша сөйлесіп отырған қазақтарды теледидардан жиі көріп қолымыз. Яғни, сөзіміз бен ісіміз бен бірлік жоқ. Әлгідей көріністердің теледидар бетіне жоламауына жоғарыдан да, төменнен де күш салынуы керек. Есесіне бірте-бірте орысша хабарлардың саны азая беруі тиіс. Мұны айтып отырғанымыз елімізде жергілікті халықтың саны жылдан-жылға өсіп келеді. ....

Сөз мағынасынан әр тілдің өзіңдік ерекшелігі мен өзіндік бояуы, ұлттық сипаты болады. Сөздің мағыналық жағынан дамуына сыртқы себептер де, ішкі себептер де ықпал етеді. Әсіресе, сөздің мағынасының өзгеруіне ішкі себептерден гөрі сыртқы себептер көбірек әсер ететіндігі байқалады. Сөз мағынасының ішкі (лингвистикалық) өзгерістерінің бір себебі, жаңа сөз немесе жаңа мағына сөздік құрамға келіп косылғанда, бұрыннан тілде бар сөздердің мағыналарымен өзара қарым-қатынасқа түсіп, солармен синонимдік байланыста жұмсалады. Мұндай жағдайда байланыс екі жақты болуы мумкін. Сөздік құрамға келіп қосылған жаңа сөз не жаңа мағына бұрыннан тілде өмір сүріп келе жатқан байырғы сөздер мен мағыналарға қандай әсері болса, байырғы сөздер мен байырғы мағыналардың жаңа сөздер мен жаңа мағыналарға да соңдай әсер етуі ықтимал.
Сөз мағынасының дамуы нәтижесінде мағына не кеңейіп, не тарайып отыру заңдылықтары туады.
Сөз мағынасының кеңеюі деп сөздің тұлғасын өзгертпей-ақ бұрыннан белгілі мағынасының үстіне жаңа қосымша мағыналарға ие болуын айтамыз. Ол негізінде метафоралық, метонимиялық және синекдохалық тәсілдер арқылы іске асады. Осы күні жиі айтылатын талқылау, қарау, табыс, жарыс, мүше, құру, құрылыс, қатынас, байланыс, жұрнақ, жалғау, тасымал, айналым, құн т.б. — бәрі де халықтық бұрынғы мағынасының негізінде жаңа мағынаға ие болған сөздер. Мысалы, талқылау бұрын «теріні талқыға салып жұмсарту» мәнінде қолданылса, кейін оған қоса «мәселені жан-жақты тексеріп, пікір алысу» мәнінде айтылатын болды. Байланыс — бұрынғы «қарым-қатынас, аралас» мәнінің үстіне кейін «хат-хабар, телефон, телеграф арқылы қатынас жасау орны, мекеме» мәніне ие болды. Күн - бұрын «кісі өлтіргені үшін айыпкердің не оның руының мал басымен беретін төлемі»
мәніңде болса, қазір саяси экономиканың термин ретінде қолданылады. Халық тілінде ежелден белгілі айдар сөзінің («адамның төбесіне қойылатын бір шоқ шаш») мағынасы кеңейіп, қазір газет-журналдарда «бір тақырып төңірегінде ұдайы берілетін материалдардың жалпы атауын» білдіретін болды.
Сөз мағынасының тараюы тарихи, қоғамдық, әлеуметтік т.б. жағдайларға байланысты сөздің кейбір мағынасының қолданыстан шығып қалуын білдіреді. Мысалы, көне түркі тілінде тон, тары деген атаулар кең мағынасыңда қолданылған. Тон — тек «қой терісінен тігілген киімді» ғана емес, «жалпы киім» атаулыны, тары — тек «дәнді дақылдардың бір түрін» емес, «егін, астық» атаулыны білдірген. Қол — «адамның дене мүшесі» ұғымымен бірге, тарихи, «әскер, жасак» ұғымында да қолданылған. Қарындас — көне түркі тілінде, ежелгі қазақ тілінде, қазіргі кейбір түркі тілдерінде «туысқан, бір тектес адамдар» мәнін білдірсе, қазіргі қазақ тілінде «бірге туған кіші қыздың ағасына туыстық қатынасын», болмаса «жасы үлкен ер адамның әйел балаға айтатын сөзін» білдіріп, мағынасы тарылған. Бірқатар сөздің қолданылу өрісі, мағынасы тарылғаны соншалық, олар тек бірен-саран фразеологиялық тіркестерде ғана сақталып қалған: міз бақпау, түлен түрту, қаншырдай қату, мұрны қолақпандай т.б.....

Нарықтық экономикалық қарым-қатынастар жүйесін орнықтыру – Қазақстан Республикасында, тағы да басқа бұрынғы социалистік елдерде атқарылатын реформаның түп қазығы іспеттес. Нарықтық экономиканың әміршілдік-жоспарлықтан басты айырмашылығы-өндірісті дамытудың негізгі қозғаушы күші және реттеушісі ретінде бәсекелестіктің пайда болуы.
Нарықтық экономикасы дамыған елдерде бәсекелестік қарым-қатынастарды қорғау және өркендету, монополияға қарсы заң және соған негізделген мемлекеттік реттеу мемлекет белсенді түрде кірісетін негізгі аясының бірі болып табылады. Әміршілдік-жоспарлы жүйеде монополизм әлеуметтік бағдардың кепілі және негізгі сипаты да, ал монополияға қарсы саясат жоқтың қасы болболды, сондықтан да мемлекеттік монополияға қарсы саясатты жасақтау- мемлекеттің өтпелі кезеңдегі ең маңызды ұйымдық-басқарулық парызы болмақ..
Монополияға қарсы саясат мемлекеттік реттеу жүйесінің құрамдас және қажетті бөлігі болып табылады және оның басқа да әдістерімен, түрлерімен тығыз байланыста, сондай-ақ бұл өзара әрекет пен өзара кірігу жылдан-жылға күрделі де сан алуан боп барады. Мемлекет иелігінен алу, жекешелендіру, баға мен сыртқы сауданы ырықтандыру, кәсіпкерлікті дамыту ең ақырында бәсекені дамытуға арналған. Бұл жерде монополияға қарсы саясат үйлестіруші буын боп шығады. ....

Сабақтың мақаты: 1. Ойын кезінде өзін-өзі бақылау арқылы белсенділікке, сенімділікке, қайсарлыққа, батылдыққа, ұйымшылдыққа тәрбиелеу;
2. Ойын кезінде әділдікке, жолдастық сезімге, ойынды жетілдіруге тәрбиелеу;
3. Балаларға денсаулықтың қадірін, бағалы байлық екенін түсіндіру және оны сақтаудың жолдарын түсіндіру.
Қажетті құралдар: доп, арқан, кедергілер, секірме жіп......

Актуальность избранной темы. В современном мире в свете неотвратимо углубляющихся процессов глобализации Запад понимает, что без решения проблем стран третьего мира он сам окажется на тупиковом пути развития. Одним из проблемных мест на Земле несомненно является Африканский континент и потому международные организации, объединяющие развитые страны мира ставят своей целью помощь развивающимся странам Африки.
Среди стран континента несомненный интерес представляет судьба государств Северной Африки, подразделяющихся на два территориальных объединения: страны Магриба тяготеющие к арабо-берберской цивилизации и Египта и Ливии, которым ближе их арабские соседи. Несомненно, они выгодно отличаются по развитию относительно стран Центральной и Южной Африки.
Страны Магриба, Ливия и Египет занимают очень выгодное геополитическое положение: они находятся на Африканском материке и в тоже время имеют приоритет политической, экономической и культурной связи с Арабским миром. Ни одно из государств этой геополитической общности не имеет ни собственного места в мировом разделении труда, ни уникальной миссии. Но все вместе – страны Афразии обладают и тем и другим! Можно с уверенностью прогнозировать в этом регионе напряженную борьбу за субъектность, в ходе которой выделится сила (государство, группа стран либо социальная структура внегосударственного типа, например династия), способная возглавить регион, утилизировав его ресурсы под свои задачи. Существует опасность, что эти задачи будут направлены на поддержку исламизма, выливающегося в терроризм. Поэтому важно не упустить первоначальный этап формирования этих стран, чтобы направить их по верному руслу и не допустить рождения еще одной террористической группировки, а наоборот, помочь стать самостоятельной геополитической общностью, претендующей на формирование своей миссии и на место нового мирового игрока на мировой шахматной доске [Переслегин, 2006].
В свете сказанного представляется актуальной попытка обобщить опыт стран Магриба, Ливии и Египта, которые стремятся в 90-е годы дополнить уже сложившиеся в основном в 70-80-е годы международные торгово-экономические связи как со странами Арабского Востока (в рамках Союза Арабского Магриба, АФТА - участников общеарабского торгового пространства), так и с другими регионами мира, прежде всего с ЕС, усилив тем самым интеграционные связи государств региона в области экономического и социального развития.
Актуальным является развитие двусторонних отношений стран Северной Африки и с Казахстаном. Как подчеркнул в своем последнем послании народу президент Республики Казахстан Н.А. Назарбаев: «Для нас является совершенно естественным активное участие в структурах международного сотрудничества и культурного обмена со странами мусульманского мира. Мы также активно развиваем взаимовыгодные и взаимообогащающие двусторонние отношения с большинством исламских стран и стран Арабского Востока.....

Актуальность темы. Существует множество идентичностей (социальная, этническая, языковая, половая, государственная, гражданская, культурная, профессиональная и т.п.), важнейшим признаком которых является язык.
Классическое примордиалистическое понимание идентичности, согласно которому идентичность является данной и фиксированной, не имеет поддержки среди современных исследователей, тем не менее такое понимание остается распространенным практически во всех культурах: считается, что каждый человек может (и должен) быть отнесен в конкретные, неизменяемые категории, особенно в этнические. Согласно приморднализму, этничность - это заданная характеристика, человек рождается уже принадлежащим к определенной этнической труппе, религии, языку, социальным нормам. Примордиализм, как и структурная лингвистика, основывается на категориальном подходе к миру - объективно существуют четко разграниченные категории, и каждый человек принадлежит либо к одной, либо к другой. Опыт исследований последних десятилетий показывает, что идентичность динамична: на самом деле человек не всегда способен четко определить свою идентичность (существует термин “маргинальная идентичность”); одна идентичность меняется на другую (был гражданином СССР - стал гражданином Казахстана; был христианином - стал мусульманином); более того, можно манипулировать идентичностью для политических и иных целей (например, этническая мобилизация, интеграция гражданского общества) или создавать и даже “продавать” новые идентичности (например, советская идентичность) и т.п.
Несостоятельность примордиализма привели к появлению двух других подходов к изучению идентичности: инструментализма и конструктивизма.
Инструментальный подход к идентичности как средству, используемому элитой для признания и получения власти. В этом случае политиками и учеными создается и пропагандируется мифология об этносе и его статусе. В последнее время появились работы, в которых анализируется роль государства в создании этнической и гражданской идентичности, аналогично тому, как описывалась роль советского аппарата и национальных лидеров в формировании советских наций и “советского народа”. Следует заметить, что многие государства создавали этническую, гражданскую, расовую, языковую идентичность, например, посредством манипуляций переписей населения или в процессе выдачи официальных документов. Известно немало случаев, когда этническая принадлежность человека определялась по каким-то предписанным правилам, например по этнической принадлежности отца (а не матери), как это было в СССР; по территории проживания или языку, как во Франции; по определенному количеству крови, как в Германии, где разделение между евреями и немцами было количественным (чтобы считаться евреем надо было иметь трех или более евреев дедушек и бабушек). Практика манипуляции национальности, конечно, влияет на чувства принадлежности индивида ,что и использовалось для определенных политических целей. ....

Тәуелсіздік бабалар армандап өткен, бағасы жоқ тым қастерлі дүние. Халқымыз бостандықты аңсап, Тәуелсіздікке зарығып жетті. Тәуелсіздік жолында еліміз аз қиыншылық көрген жоқ. Тәуелсіздік – ата-бабамыздың ежелден келе жатқан арманы. Халқымыздың бостандыққа ұмтылысының және өшпес қайсар рухының арқасында тәуелсіздікке қол жеткіздік. Бұл күнге дейін жеткен ұмытылмас оқиғалар – ел бостандығын қорғау соғыстары мен ұлт-азаттық көтерілістердің....

ВВЕДЕНИЕ
Мы живем в стране, которая по Конституции Республики Казахстан является правовым государством. Но то, что пишется в основном законе, не дает нам повода утверждать, что это именно так. На мой взгляд, у нас еще не все полностью осознают, что для создания правового государства необходимо возникновение ряда определенных предпосылок, важнейшей из которых является гражданское общество, то есть соответствующая зрелость традиционного общества. А в Казахстане общество еще не совсем созрело, чтобы обеспечить для себя условия, удовлетворяющие и реализующие свои разнообразные потребности и интересы. Наша психология опирается на то, что именно государство должно позаботиться о благосостоянии своего народа. Но ведь даже самое развитое правовое государство не способно предоставить своим гражданам приемлемые блага для полного функционирования общества. Иначе говоря, мы сами должны позаботиться о своей обеспеченности. В Казахстане, по-моему, нельзя сказать о том, что гражданское общество достигло высшего этапа в своем развитии, а это способствует затруднению развития правового государства в нашей стране. Следовательно, чтобы разрешить эту проблему, необходимо усовершенствовать российское общество, а этому можем поспособствовать только мы сами. Тема “Правовое государство и гражданское общество”, на мой взгляд, довольно актуальна. В процессе ее изучения я столкнулся с рядом задач. По сути, литературы по этому материалу в библиотеке города не мало. Но выяснить для себя достоверные и правильные выводы было довольно сложно. Прежде всего потому, что в различных источниках правовое государство и гражданское общество характеризуются по-разному. В одних источниках говориться о том, что правовое государство не может возникнуть и функционировать без образования внутри себя гражданского общества. И, в принципе, я придерживаюсь этой точки зрения. В другой литературе мне пришлось столкнуться с тем, что существует некая грань между правовым государством и гражданским обществом. Понятие “гражданское общество” используется в сопоставлении с понятием “государство”. По замечанию И.Изензее “государство существует в виде того, что противостоит “обществу””. “Государство” и “гражданское общество” представляют собой понятия, отражающие различные стороны жизни общества, противостоящие друг другу.
Глава 1: Гражданское общество: содержание, структура и основные характеристики.....

Доскей Әлімбайұлы (1850, Астана, Сораң атты жер - 21.09.1946, Қарағанды) - топжарғын ақын, айыр-көмей шешен, жезтаңдай әнші, дарынды композитор, Қазақ КСР-інің еңбек сіңірген өнер қайраткері, халық ақыны. Арғын тайпасының Қуандық руының Мойын Байдәулет бөлімінен шыққан.

Жасынан жетім қалып, байларда жалшылықта жүрген. Жас шағынан өнер мәдениетін - әйгілі Ақан сері, Жаяу Мұса, Балуан Шолақ, Біржан салдардан үйреніпті. Доскей Орынбай, Кемпірбай сынды өнерпаздармен кездеседі, Үкілі Ыбырай және Ақан серімен айтысады. "Көмейің кең, тілің мірдің оғындай өткір екен…" - дейді Біржан, Доскейге домбрасын сыйлап.

Доскей әу бастан аңыз - әңгімелерге, ертегі - жырларға, ән-күйге құлағын түріп, зейініне тоқып, халықтың ақ жамбыдай асыл дүниелерін жадына ұстап жүреді. Жасынан жетім қалған, байлардың жалшысы болған ол 16 жасынан өзінің ақындығын таныта бастайды. Революцияға дейін Доскей патша үкіметі мен бай, билердің айуандық қылықтарын өзінің өткір жырларымен өлтіре шенеді. Халық ішінен шыққан ақын Доскей қанша қудаланып, қиындыққа кездессе де, үстем тап өкілдерінің алдына бас имеген. Кеңес заманы орнағаннан кейін Доскей көмірлі Қарағандыда өмір сүрген. Сондықтан шығармаларының негізгі тақырыбы Қарағанды кеншілерінің өмірі мен еңбегі болды. "Қарағанды", "Екі сайлау", "Жүрегім" деген өлеңдері ақынның таңдаулы шығармалары болып есептеледі.....