Қазақша өлең: Қалижан Бекхожин (Сұңқар туралы аңыз)

Осынау арнау жырдың есесіне,
Кешіккен сәлемімді кешесің бе?
Есіркеп тұрмын қарап,
Ескі үйге,-
Алматы карл маркс көшесінде.

Бұл бір үй- ақындарға болған орда,
Талай жыр тауап еткен толғанарда.
Енді тұр,
Бұлбұлы жоқ бақтай мүлгіп,
Шырмауық әлде гүлін торлаған ба?

Ол кезде іші күмбез, даласы бақ,
Тұратын зор бәйтерек дара сұңғақ,
Басында алмалықтар, мәуе бақтар,
Жайқалған жас өрендей жарасып-ақ.

Әлі тұр, сол бәйтерек қозғалмай тік,
Қоңыр үй, жел қаққан ба тозған қайтіп?
Отыр ма әлде сонда
Саят жыршы,
Жарына аққу жырын наз қып айтып?

Отыр ма,
Әлде ойға жүзіп ақын?
Бәйгіге баптап қайта қызыл атын?
Ақты ма қиялында экспресс,
Мінсе жұрт ағысына қызығатын?