Қазақша өлең: Несіпбек Айтұлы (Жалаңтөс)

Жалғанның жанған отын өшірмеген,
Тірлікте жұмбақ қанша шешілмеген.
Шешесі тұңғышына жерік болып,
Көкжалдың дейді қақтап төсін жеген.

Тереңге батырса да заман, мейлі,
Атағы аспандаған ер өлмейді.
Жарқырап апай төсі жауды қуып,
Жалаңтөс атанғаны содан дейді.

Мынау - Төлегетай:
Бұлыңғыр өткен өмір бұлдыраған,
Тұмандай түнереді тұнжыраған.
Тұтасқан көк мұнардың арасынан,
Жалт етіп көрінер ме мұңлы бабам?
Толқыннан толқын қуып кетіп жатыр,
Тіршілік аққан судай сылдыраған
Түйінін тоқсан түрлі дүниенің,
Түгелдеп бас-аяғын кім құраған?
Жұрнағын жинай алмай жұртта қалған,
Ел едік Тәңірге шын жылаған.

Шапырашты Наурызбайға қараңыз:
Ұлы жүз Шапырашты - арғы тегі,
Асылдан бергі жағын өрбітеді.
Құдайым құрсақтыны құр қалдырмас,
Әр елдің маңдайына ер бітеді.

Қай заман ұлы шайқас тоқтағалы,
Қоздайды, көне тарих шоқтанады.
Жатқаны Дегересте - әшейін сөз,
Түскен жоқ алып батыр аттан әлі!