Мана көкті қаптап еді қара бұлт, Күн күркіреп қорқытып, ұшырып құт: Көк тұнжырап мұңайып, қабақ жауып, Көз ашқанда аспанда жарқылдап от. Бұрқыратқан екпінді дауыл еді, Сабап құйған жиіркеніш жауын еді. Қорқып-сасып, жан-жануар есі шығып, Бәрі-ақ іздеп баспана тауып еді. Бұлт айықты, көк жүзі болды ашық, Бар нәрседен қайғы......
Артымда қазақ қалың ел, Тақтақ жалғыз қара жол, Кетіп бара жатыр ем. Бейнетті, бітпес ұзын жол, Отсыз, сусыз бетпақ шөл, Мың мехнатқа батып ем. Жұбаныш - жол біреу-ақ, Үмітім алтын айдан да ақ, Сонымен ойды...
Күні кеше толған ай жүзің еді, Сиқырлы қара нәркес көзің еді. Мап-майда мамық қардай мінсіз денең Бейне бір бақшадағы үзім еді. Жел тимей, кірсіз тұрған кезің еді, Жандыға жақсы....
Сұм өмір, сұлу дүние, алдадың ба? Тән арып, тамырда қан қалмадың ба? Жалған үшін жан қиып, жапа шектім, Еңбегім, екі болып, жанбадың ба? Жайшылықта жан қиған, жақын дүние, Талып тұрсам, назарың салмадың ба? Ортекедей орғытып, оққа жығып, Жалмауыз жауыз жалған.....
Сайрайсың мұңды күймен жүз құбылтып, Кейде аяң, кейде желіс, кейде сылтып. Денені суытасың, ысытасың, Тұрасың маужыратып кейде жылытып. Кұясың тәтті дауыс тамылжытып, Тұрады жан-жануар....